Kalbi yaratan Allah, kalbin içinden geçenleri bilmez mi...
Sponsorlarımız
ZAMANE GENÇLİĞİ Mİ BİZİM ESERİMİZ Mİ
Ümitsizliğe düşmek, eyvah lar, çekmek müslümana yakışmaz lakin yinede duyarsız kalınacak bir durum değildir. Günümüz gençliğinin içler acısı havali. Zamane gençliği, denilip geçiştirilemeyecek, sorumluluğu gençlere atıp kurtulamayacağımız bir durum.
Bu duruma birden gelmedik, kurtuluşumuzunda birden olması mümkün değil. Sorunları tespit etmek, tahlil ve analizini güzel yapıp sonuca ulaştıracak çözümler üretilmeli.
Misal! Hayatın gerçekleri günümüz gençliğini çok ilgilendirmiyor ve oldukça bencil, ve duygusuzlar.
Vatan millet mukaddesat uğruna şehit olanlar için gözyaşı dökülmesini dahi anlamıyorlar. Bir başkası için üzülmeye dertlenmeye anlam veremiyorlar.
Gönül coğrafyamız dediğimiz alanınaRabbimizin bizi kardeş ilan ettiği beldelerde yaşanan zulüm ler, katliamlar, bebekler, çocuk ve kadınlar onların ilgi alanına hiç girmiyor.
Korku filmi izlercesine, sosyal medyada fenomenlerce hazırlanmış kurgu videoları gibi izliyorlar. İçlerinde en ufat bir acı hissetmiyorlar.
Sosyal medya ve İnternet ortamından kopmak onları çıldırtıyor. Bunalıma sokuyor. Çok bilgiye hızlı ulaşıyor fakat hakikati, fıtratı bilmiyorlar.
En kıymet verdikleri şey eğlenmek. Zatı alilerini eğlendirmeden geçen zamanları kendilerine yapılmış haksızlık olarak görüyorlar. Aile efradı ve diğer çevre lerin onlar için yaptıklarını kıymetli bulmuyorlar. Oldukça vefasız durumdalar.
Sanki onlar efendi, anne baba başta herkes, tosun paşaya, kraliçe hanıma, hizmet için varlar.
Onların isteklerine karşılık verebildiğin kadar değerlisin.
Butün günü hatta hayatlarını telefon ve ya tablette oyunda vs şeylerle geçirmekten sıkılmıyor. Her geçen gün bireyselleşiyorlar. Amaç, hedef, beklenti olmadığı için artık İnternet onlar için her şey durumunda. Olmadığında sanki dünyanın sonu geliyor.
Geçmiş gibi bir dertleri yok, ecdada karşı oldukça vefasızlar.
Canlar cananlar feda edilerek namahrem eli değdirtilmeyen bu cennet vatanı şatafatlı bir telefona belki bir arabaya satabilirler.
Vatanın bir İPhone telefon kadar değeri yok. İstikbal ve istiklal tehlike çanları çalıyor.
Bu nesil nasıl ebeveyn olabilecek doğrusu merak ediyorum. Nasıl sorumluluk sahibi olup bir sonraki nesli yetiştirecekler.
Ev, aile, mahalle, şehirler, vel hasıl ülke yönetimi nasıl olacak? Hele vatan müdafaası nasıl olacak?
Bir fikri olan varmı?
Ben görmedim o görsün, ben yaşamadım o yaşasın. Ben çok çektim o çekmesin diyerek. Vazoda çiçek yetiştirir gibi, odalarına kapatarak yetiştirdiğimiz çocuklar. Sokağı, caddeyi, mahalle bakkalının yolunu bulamayan, hayatın gerçeklerinden habersizler. acıkmalarına fırsat vermedik ki, açlığın ne olduğunu bilsinler. İstemelerine bile fırsat vermeden herşeyi serdik önlerine. Aile sofralarını işkence görmeye başladılar şimdi yeme sıkıntısı yaşıyorlar.
Susuzluk nedir bilmezler kilometrelerce yollardan ellerinde bidonlarla su taşımak zorunda kalmadılar.
Aman susamasınlar diye her gittiğimiz yere damacana, pet şişelere su taşıdık.
Üşümesinler diye rüzgar üf deyince eve kapattık. Okul yoluna sarıp sarmalayıp üşümenin, titremenin ne olduğunu anlamalarına, yağmurda ıslanmanın, karda kışta el ayak sızlamasının ne olduğunu anlamalarına fırsat vermedik.
Yorulmasınlar diye en kısa mesafelere bile özel servisler ayarladık.
Sokakta koşmak, parkta oynamak nedir bilmiyor. Dermanları kesilene kadar yorulmalarına hiç fırsat vermedik.
Yokluk denen şeyden habersizler, her akıllarına geleni daha istemeden aldık.
Elleri yanmasın, kesilmesin diye yakıcı, kesici delici aletlere dokunmalarına, el becerisi geliştirmelerine fırsat vermedik.
Hissetmiyor, acımıyor, umursamıyorlar.
Ülke gündemi onları dikkatini çekmiyor. Gereksiz haber kalabalığı diye bakıyorlar.
Evsiz kalmak, vatanından sürgün edilmek nedir anlamıyor. Katliamlara, soy kırımlara uğrayan insanları umursamıyorlar. En ufak bir acıma duygusu beslemiyorlar... Ekmek, elbise, barış, huzur, ana babanın, ailenin kıymetini bilmiyorlar.
Güzel ülkemizin insanları istikbali, istiklali için sil baştan aile içinden başlayarak eğitim, öğretim sistemi yeniden dizayn edilmeli.
Aile bütünlüğü mutlak suretle sağlanmalı. Sözde İstanbul sözleşmesi ve yandaş yasalar tamamıyla kaldırılmalı. Cinsiyetsiz, kimliksiz, kişiliksiz, aidiyetsiz, nesil hedefleyen, propaganda, film, dizi, vs engellenmeli.
Ev, aile, okul, sokak, cadde, park, bahçe, internet, telefon, tablet televizyon çocuk ve gençliğe hitap eden ne varsa islah edilmeli. İyi, mükemmel rol modeller, anne, baba, amca, dayı, hala, teyzeler, öğretmenler, imamlar olunmalı. Eğitim tabana yayılmalı, yaşayarak eğitilecekleri mekanlar alanlar oluşturulmalı. Okullardaki bilgilerle desteklenmeli.
Bu sorunların çözümünde alt yapıyı devlet hazırlamalı, eğitimi, sivil hayata bırakmalı, öğretim ve denetim görevini ihmal etmemeli.
Din, ahlak, adalet gibi yüce değerler benimsenmeli. Gençliğe benimsetilmeli. Öğrendim bitti başka şeye gerek yok mantığı bırakılmalı.
Yaşam boyu öğrenme aktifleştirilmeli. Kişisel öğrenme, kendini geliştirme, amaç, hedef, belirlenmesi sağlanmalı.
Amaçları, hedefleri, duyguları, hisleri, bilen, açıyı, tatlıyı kederi, sevinci, düğünü, cenazeyi, insanların dertleri ile dertlenmeyi bilen nesiller yetişmeli.....
